Coś bym zjadł, Richie.
Ja też, Hunkie… Na co najlepiej wybrać się na Wyspach?
Na fish & chips? Podobno w Wielkiej Brytanii jest to najpopularniejsze danie w porze obiadowej.
Wcale się nie dziwię. Rybka jest pyszna i chrupiąca, a fryteczki – palce lizać.
A czy Ty wiesz, że to danie znalazło się nawet na kartach powieści Charlesa Dickensa?
Czyżby słynny pisarz epoki wiktoriańskiej sam jadał ten najsłynniejszy angielski zestaw obiadowy?
Dziś mamy dzień rozmówek o dolegliwościach… Rzadko bywa śmiesznie, nawet w kraju, a jeśli do tego znajdziemy się za granicą i nie będziemy umieli się porozumieć, to już może być mały horror. Więc, hmmm… może warto nauczyć się paru wyrażeń, które mogą uratować nam życie? Szykuje się taka niespodzianka. Już za parę dni, za dni parę… A teraz pośmiejmy się wspólnie i poćwiczmy angielski w medycznych dowcipach.
Hunkie! Czy Ty wiesz, że Big Ben właśnie kończy 160 lat?
Coś masz nieaktualne informacje, Richie. 160 lat to już skończył w zeszłym roku, a w zasadzie trzy lata temu.
Jak to? Wyraźnie napisali, że wieżę ukończono w 1859 roku!
Oj, Richie, Richie… chyba te upały do tego stopnia źle wpływają na Twoje detektywistyczne umiejętności, że zaczynasz powielać obiegowe przekonania, które jednak dalekie są od prawdy.
Hunkie! Bo się zdenerwuję!
Właśnie trafiła Cię myśl, że do matury z angielskiego został już tylko tydzień, a Ty jeszcze masz tyle do powtórzenia? Spokojnie. Nabierz powietrza, zrelaksuj się i ułóż plan działania. Jeszcze wiele zdążysz, tylko musisz mądrze do tego podejść.
– Wiesz, Richie? Zastanawiam się dlaczego herbata stała się narodowym napojem Anglików. Przecież ona nawet nie jest uprawiana w Europie!
– Hunkie, powiem ci więcej, Anglicy twierdzą, że herbatą nie powinno się nazywać niczego, co nie zawiera liści herbaty chińskiej Camellia sinensis.
– Richie, ty płaczesz? Co się stało?
– Nie, nic.. wzruszyłam się po prostu… Przeczytałam pewną historię sprzed dwóch wieków.
– A o czym?
– Chcesz? Przeczytam ci…
– Zamieniam się w słuch.
– Richie, why are you crying? What happened?
– Ahh, Hunkie… This is such a sad story, I’m reading…
– What is it about?
– It’s about a mother, who was waiting for her sailor son before Easter, but he never came back… Do you want to hear it?
– Sure, please read it for me.
– Right, so this is what they have on the website.
– Which website?
– “The Widow’s Son” website.
– ???
– Stop asking, start listening! “Every year on Good Friday, the tradition of the Widow’s Buns is celebrated. The legend is that the old widow’s only son left to go to sea, possibly during the Napoleonic Wars, and wrote to her explaining that he would be returning home at Easter and to have a nice hot cross bun waiting for him. Sadly, he never returned, but his mother continued to keep a fresh hot cross bun every Good Friday for the rest of her life. After her death, a huge collection of hot cross buns was discovered in a net hanging from the ceiling of her cottage”
– Where did all this happen?
– In the eastern part of London, at the beginning of the 19th century. Around mid-1800s a public house was built on the site of the old mother’s cottage. In honour of the tradition she had created the pub was named “The Widow’s Son” and the custom has been continued ever since. The place is locally known as the Bun House, though.
– Aren’t hot cross buns particularly connected with Good Friday?
– Oh, yes, they are! First of all, the cross on top symbolises the way in which Jesus was killed, secondly – especially in the 18th and 19th centuries – people believed that buns baked on Good Friday had special medicinal or curative properties. When they hardened over the months or years, you could grate them and use to help digestive or bowel problems.
– Sooo… after the widow’s death there were plenty of buns ready for grinding, I guess?
– Possibly!… Hunkie, what have you got in your hand?
– Ahhh, this… The leather purses I got from the Queen yesterday. Nice red, isn’t it?
– Yeah… I also like the white one. We had a nice day yesterday, didn’t we?
– Epic! I’ve never ever been so close to the Queen! I just wonder why we got two purses each?
– Haven’t you looked inside, yet? Each purse contains different money. In the red one you have money for provisions and clothing. In the white purse, though, you will find coins which the Royal Mint produces specially for this ceremony. They have a great collector’s value, because there are quite few of them. Did you know that each coin has its own name? A penny, half-groat, threepence and a groat. The amount of money in the red purse is always the same as the age of the Sovereign. Altogether, we got 92p. in these special coins.
– Hey! There were also 92 men and 92 women in St. George’s Chapel yesterday!
– Correct! It was Henry IV’s idea to invite as many people as he had years of age and relate the amount of money to his age, too. All kings and queens of England have followed his idea since then.
– So, it was Henry IV who started the tradition?
– Not exactly. The Royal Maundy is a much older custom. The biblical story of the Last Supper, when Jesus washed the feet of his disciples and told them to love one another inspired the royal family ages ago. They decided to show compassion and humility by washing the feet of the poor and giving them money and gifts.
– Nowadays the Queen doesn’t hand out gifts…
– …because everything changes in this world. The tradition has also been changing over the years and finally evolved into the ceremony we witnessed yesterday at St. George’s Chapel in Windsor. Each year it takes place in a different cathedral throughout the country. And you can only attend it if you have a special invitation from the Queen.
– Piękny kapelusz, Richie. Dokąd się wybierasz?
– Jak to? A ty nie dostałeś zaproszenia? Przecież widziałam na Twoim biurku. Właśnie dziwię się, że jeszcze nie polerujesz butów.
– ???
– Oj, Hunkie, Hunkie… przypomnij sobie co dziś za dzień: Maundy Thursday!
– Wielki Czwartek! Racja! Jak ja mogłem zapomnieć?! Przecież zostaliśmy wyróżnieni zaproszeniem na ceremonię Maundy money.
– A wiesz, że królowa rozdaje pieniądze które na tę okazję zostały specjalnie wybite w Królewskiej Mennicy?
– Ciekawe kto wpadł na taki pomysł…
– Royal Maundy to bardzo stara tradycja inspirowana biblijnym opisem Ostatniej Wieczerzy i wezwaniem Chrystusa „Miłujcie się wzajemnie”. W dawnych wiekach rodzina królewska w duchu pokory i współczucia oraz służby innym rozdawała ubogim pieniądze i prezenty, podobnie jak Jezus, umywając im także nogi. Dopiero w XIII wieku, król Henryk IV zapoczątkował tradycję rozdawania tylu prezentów ile władca w danym roku liczył sobie lat.
– Ale teraz królowa nie myje nóg ani nie rozdaje prezentów, tylko pieniądze…
– Bo jak wiadomo, jedyną rzeczą stałą na tym świecie jest zmiana. Ciągle coś się zmienia. Zwyczaj rozdawania pieniędzy wprowadził Karol II w 1662 roku. Dawał biednym jedno-, dwu-, trzy- i czteropensówki. A potem powoli zaczął zanikać obyczaj dodawania do pieniędzy prezentów rzeczowych i zostały same, specjalnie na tę okazję bite srebrne monety. Numizmatycy za nimi szaleją, bo są rzadkie i dostępne tylko dla wyróżnionych.
– No właśnie… czy my jesteśmy biedni, Richie?
– Nie. Ale widać jesteśmy zasłużeni. Dziś królowa zaprasza na tę uroczystość osoby, które szczególnie się zasłużyły. Co roku ceremonia odbywa się w innej katedrze, a zaproszeni goście są wybierani spośród lokalnej społeczności.
– Dużo jest tych zaproszonych gości?
– Tyle mężczyzn i tyle kobiet ile lat liczy sobie Elżbieta II.
– O rety, czyli w sumie 184 osoby! I dostaniemy po 92 pensy?!
– Nie inaczej. Jak zmieni się władca i będzie młodszy, to będzie mniej zaproszonych i mniej pieniędzy w specjalnie na tę okazję przygotowanych białych i czerwonych skórzanych portmonetkach.
– Idę czyścić buty. Do ceremonii już niewiele czasu, a musimy jeszcze dotrzeć do kaplicy św. Jerzego w Windsorze.
– Richie, zabrałaś się za porządki świąteczne?
– Jeszcze nie, a czemu pytasz, Hunkie?
– No bo zaglądasz we wszystkie kąty, jakbyś szukała najbardziej zapuszczonych miejsc…
– Trochę masz rację, ja rzeczywiście szukam. Tyle, że nie kurzu pod szafkami, a irlandzkich skrzatów.
– Leprechauns???!!!
– Tak. Myślisz, że to zły pomysł?
Meet my great helpers: Mr Hunk and Ms Richman. They are a pair of very diligent detectives who thoroughly investigate English culture cases. They are also brand heroes of my language school Hunk & Richman English, the one and only place on the map of Poland 🙂
Today they look into the case of the symbol of St. Patrick’s Day – the shamrock:
